22 mei 2025
Vandaag start mijn persoonlijke 'herdenkingsweek'.
Dit is namelijk de dag waarop ik een jaar geleden de eerste signalen van een ongewoon toenemende mentale en emotionele intensiteit ervoer, die een week aanhield.
Als diagnose kreeg ik 'psychose niet anders omschreven'. In minder vakgebonden termen noem ik het een heftige desintegratie, een stotterende stroom herbeleving, een mystieke ervaring, een onthechtingskramp, een desoriënterend verlies en een intensieve fysieke ontregeling.
Het leerproces na deze crisis is immer in beweging. Ik noem het geregeld een existentiële heroriëntatie.
Zo ontdek ik een samenhang met voortgaande, nog niet gemakkelijk te voorspellen hormonale veranderingen. De bewustwording van de perimenopauze herijkt mijn verbinding met mijn (vrouwen)lichaam.
Zo ook word ik bewuster van een zogeheten 'moederwond'. Ik reflecteer op wie ik de afgelopen jaren heb gevoeld 'te moeten zijn' volgens een bepaald ideaalbeeld van moeder-zijn waarin onderdrukking van emoties en onprettige relationele patronen doorgaan. Ik kijk terug en zie hoe ik ondanks toenemende bewustwording van mijn nijpende behoeftes toch over mijn grenzen ging of liet gaan.
Ik voel hoe diep de conditionering van niet-geleefde-levens in mij is, een overlevering van de vrouwenlijn. Hoe (ook maatschappelijk verweven) onderdrukking hier een rol in speelt, hoe expressief vormen van emotionele onderdrukking er vorig jaar uitkwamen toen ik psychisch intens uit éen viel.
Ik merk hoe ik soms in een projectie terechtkom die geworteld is in de schaduwkanten van geïdealiseerd moederschap. Ik merk de impact hiervan op dierbare relaties en het verlangen om deze emotionele druk te ontspannen en ontladen.
Ik merk hoe de crisis vorig jaar mij opnieuw verbonden heeft met iets groters dan cultureel geconditioneerde identiteit en hoe mijn relatie met natuur (alsof het apart te benoemen is) is veranderd, primair verankerd raakt.
Ik merk dat het superbelangrijk is dat ik attenter leer luisteren naar mijn lichaam. Dat ik luister, met vollere aandacht. Ook nu, nu dat ik merk hormonaal door veranderingen te gaan die maatschappelijk nog vaak taboe zijn, maar fysiek en sociaal heel reëel.
Veranderingen die maken dat ik soms golven emoties ervaar die ik niet direct plaatsen of reguleren kan volgens aangeleerde, veelal cognitieve strategieën. Veranderingen die lichaamsbelevingen zijn, die ik dragen en als wijsheid doorleven kan als ik er attent mee verbind.
En ik voeldenk aan het emotionele werk dat er gevoelsmatig voor mij ligt en waar ik verantwoordelijkheid én overgave, láten bij ervaar.
Ik denk aan de vele activiteiten die ik losgelaten heb en momenteel loslaat. Met de daarbijhorende zelfbeelden, de leefritmes en levensstijlen die niet meer kloppen. Een motivationele heroriëntatie.
Ik merk een grote behoefte om vanuit verbinding, community en diepe tijd te leven. En ik merk de sterke conditionering in en om mij heen om te denken en handelen in "alleen", "afgescheiden" of korte termijn. En ik merk hoe dit zelf - en wereldbeeld van "alleen" tekortschiet, hoe ik hunker naar afgestemd en belichaamd. En ik merk hoe ik evengoed hunker naar authentiek mezelf zijn, hierin niet meer voorbij persoonlijke behoeftes kan leven en veel in stilte ben, juist momenteel veel alleen-tijd vormgeef.
Kortom, de crisis vorig jaar signaleerde een keerpunt én een proces vol verdriet, vreugde, soms ontregelend kleinkinderschap en onderzoekend ouderschap.
Dit, tezamen met een snelle opeenvolging van grote levensgebeurtenissen, maakt dat alles in mij 'kermt' om vertraging, zachtheid, heldere begrenzing en een leefwijze waarin niet prestatie of schuld de boventoon voeren, maar liefde, ook als loslaten.