28 mei 2025

Deze dag een jaar geleden markeerde extra spanning voor dierbaren en begeleiders. Zou ik nog terugkeren naar een gedeelde realiteit?
Ik beeld mij de angst en de onzekerheid in en dat brengt mij terug bij mijn persoonlijke proces.

Ik herdenk de ontologische schrik die ik ongeveer een week voorafgaand aan de zichtbare psychotische verschijnselen ervoer. De sterke schrik ontstond in een gevoelsmatig overweldigende ervaring van onzekerheid en een existentieel wakker worden van daarin levende verantwoordelijkheid, niet te reduceren tot een rol, reflectie of norm.

Onzekerheid was er merkbaar op veel gebieden in mijn leven. Gecontextualiseerd door levensgebeurtenissen - o.a. het levensonderzoek van moederschap, bewustwording van de klimaatcrisis en wereldlijke onrust en lijden, verlies van dierbaren, disoriëntatie in werkgerelateerde identiteit, een verhuizing en de impact van oefeningen in existentiële ontwikkeling - rekten de uiterste grenzen van mijn 'mind' totdat ik ervoer hoe dezelfde 'mind' onzekerheid ís, of er door wordt omvat, eruit opleeft. Een existentiële ervaring die ik misschien intellectueel al wel langer 'stelde', maar die met een opgezochte intensiteit kwam waar geen geschreven woord grond aan kon bieden. Duidelijk is dat ik nog geen mogelijkheden had om deze ervaring, deze existentiële heroriëntatie zonder sociaal ingebedde crisis - of emotionele opstand en ontlading - te integreren.

Met onzekerheid als thuisbasis is gronding des te zinvoller.

Zoals het tijdens mijn opname zo was dat oogcontact tot een zekere rust en verbinding leidde, zo zoek ik momenteel uit hoe ik vanuit belichaming en aanwezigheid kan leven. In essentie als 'grond' onder de voeten van de eerder genoemde verantwoordelijkheid, al is deze dan niet gegrond in wat 'zou moeten' of 'zou horen', maar idealiter (en dat is een lopend onderzoek) in wat van binnenuit ervaren is en wordt (als waar, als natuur, als vrede,...). Dit proces gaat met vallen en opstaan. Soms zijn er emotionele koortsstuipen, verkrampingen en projecties. Als herinnering aan nog niet opgeloste relationele neigingen en daaraan verbonden beperkende overtuigingen. 'Integratie' is het toverwoord, óok als vorm van verantwoordelijkheid.

Symbolisch is het verlangen dat ik voel om veel te wandelen. Opnieuw leren om op mijn eigen benen te staan, in direct contact met de aarde daaronder. Of de aantrekkingskracht tot water, die ik als klein kind al kende, dat een beetje als een oerroep voelt, als een thuisbasis voor al het potentieel dat onzekerheid rijk is, als een groeiende baby in de buik en als zintuigelijke herinnering aan fysiek-zíjn.

"Weet je wat ik vannacht gedroomd heb? Dat ik kon ademen onder water!"

hoorde ik vanochtend. Wonderlijk, de samenhang.

Gaandeweg kwam er vorig jaar psychisch meer ordening in mij, in de dagen die volgden op vandaag. Dit uitte ik in een symbool. Het betrof een cirkel met een stip, precíes in het midden, benadrukte ik bij herhaling. Een poging van mijn psyche, beeld ik mij in en leen ik van Jung's ideeën en ervaring, om tot integratie te komen van alles dat 'opgeschud' was in de intense ontologische 'herdenking'.

Méér dan de cirkel met de stip valt er eigenlijk niet over te zeggen,

en ook dat voelt als een oproep tot gronding, tot herijken, wortelen en vól wonen in de fysieke leef - en beleefwereld. Om in 'deze wereld' de overgave te leven die ik heb leren kennen. Daarmee is de cirkel rond.

Foto: Nick Pag