29 mei 2025

Deze Hemelvaart een jaar geleden werd ik wakker op de derde, open afdeling en herinner ik mij een gedachte als "hey, ik ben er weer".

Een mengsel van ontgoocheling, stille bezinning en dankbaarheid voor het eenvoudig ordenen van de paar spullen staan mij nog bij. Ik ervoer ook ontzetting over de verstarde fysieke houdingen en in zichzelf gekeerde blikken om mij heen, over de onmacht en overmacht die ik hierbij associeerde. Tenslotte herdenk ik een vertrouwd soort verwondering over de werking van mijn ondertussen kalmere geest, over hoe waanzinnig intrinsiek emotionele kleuring in zingeving verweven is.

Stilte na de storm, ja, dat dekt de lading wel. Een stilte die later deze dag tot een herboren schaterlach tijdens een ontmoeting met een vriend leidde.

"Hey, ik kan weer lachen!"

Vanavond stemt het afstemmen op deze herdenkingsweek mij na een frisse dag fietsen ook wat verdrietig, op een zachte wijze. Misschien is dit een golf van de rouw die zo nauw verbonden is met de "shock" door mijn systeem. Rouw die zowel voorafgaand aan de crisis als daarna emotioneel herorganiseert, gevoelsmatig oeroude hechtingswijzen herziet. En hoe! Een complex proces dat existentieel opheldert:

Leven?

Dat is liefde en dood.