26 mei 2025

Een jaar geleden was dit mijn eerste opnamedag. Het is een dag waarop ik nagenoeg níet reflectief dacht, of toch niet langer dan een enkele seconde. Als een stroom impulsen, associaties en herbeleving, bracht ik de dag innerlijk door op een landschap dat ik bijna niet verhalen, niet navertellen kan. Ik zou het kunnen uitbeelden met beweging of geluiden of metaforen kunnen verzinnen, maar een lineair verhaal zou op géén wijze passen bij hoe het "van binnen" voor mij was.

Deze dag herdenk ik door stil te zijn bij alle personen die zachte en gestructureerde zorg behoeven, bij de onwaarschijnlijke onrust, de slaap die ik uiteindelijk toch vatte, de impact op dierbaren en het uitblijven van reflectie, een mentale neiging die mij juist al zolang zó vertrouwd was.

Deze dag is niet te herdenken en dat is zowel verdrietig als vrij. Het belicht de onmogelijkheid om ervaring met reflectie te vangen, om iets dat tijdloos is in tijd te dwingen, om "zelf" te reduceren tot gedachten en om heel intieme ervaring in woorden te delen.

Hoe gelukkig dat de slaap mij nu zonder moeite overneemt, vanavond ook daadwerkelijk áls slaap.

Herwaardering van rust is één van de meest concrete levenslessen uit het integratieproces van de afgelopen maanden.