Een orakelend verleden

Als "ik weet het niet" het antwoord is

Het is alsof mijn gedachten na éen of twee denkstappen oplossen. Een geliefde vraagt "hoe gaat het?" en ik voel subtiele beweging, een innerlijke golfslag, geen duiding, geen idee.

Een blik, een hummetje, een kleine glimlach, ze verschijnen en verdwijnen, de woorden blijven vaak uit.

Soms word ik even meegenomen in een opborrelende denkconstructie en voelt het ineens doods. Alsof het verleden een ervaring orakelt. De indeling dít of dát voelt onwaar, ik zoek een zekerheid die er niet is, die onhoudbaar is.

Voorkeuren leven minder, maar Leven lijkt des te voornaam.

De zintuiglijke intensiteit van afgelopen maanden is nu een stille getuige geworden. Ik ben opnieuw éen met onzekerheid en soms voel ik ineens piekende angst, wanneer ik er even van overtuigd ben dat ik mij grenzeloos móet aanpassen en een systeem dien te volgen dat net zo onwaar voelt als een sociaal geconditioneerde reactie op de vraag "Hoe gaat het?". Wanneer ik een definitief ik dien te zijn, denk ik dan toch.

Er zit niets anders op dan de lichaamswijze angstpiek te doorleven en dan komt er weer wat vastgezet verdriet vrij, meer niet.

In de onderlaag ervaar ik het wegvallen van allerlei ideeën, geenszins een proces dat in een wereld van tijd rap voltrekt, want sommige overtuigingen zijn hardnekkig, creëren tijd en werelden. Gelukkig word ik heel snel heel moe zodra mijn bewustzijn door overtuigingen wordt ingeperkt, wat frequent gebeurt. Dit werkt op de korte termijn misschien minder praktisch en beperkt momenteel mijn creatie - en communicatiemogelijkheden, maar houd me wel existentieel en emotioneel scherp.

Ik kijk naar het water, beleef de daarvoor dansende bloemen als een groet en iets in mij, iets dat groter lijkt te worden, of toch ultiem zin-gevend, is meer geïnteresseerd in hoe het is om water te zijn anders dan wie ík dan zogezegd zou zijn.

Ik denk aan alle momenten waarop ik mezelf of een ander kleinhoud via identificaties, als een soort hebzucht. Ik voel verkramping en vervolgens verzachting:

Laat ik nog eens proberen te zijn met en als onzekerheid.

"Alles van waarde is woordeloos", verzuchtte een woordkunstenaar verzonken in golvend zelfonderzoek.

Foto: Tasha Marie