Hyperdepieper hier

Stel, je kijkt samen naar een innemende, ondergaande zon. Haar glorie, de belofte, het wonder.

Diep verzonken in dit natuurwonder voel je gaande het zelfverlies de onderhuidse spanning toenemen en hoor je jezelf of een ander - wat maakt het uit - ineens de zonlichtwerende vraag stellen:

'Maar wáárom genieten we hier zo van?’

Of

‘Hoe zou het zijn als we hier morgen óok zouden staan?’

Tuurlijk, de studie van schoonheid en esthetiek, van plezier en menselijk gewoontes, van zonlicht, van natuurvormen en van...nou, ga maar door, kan enorm boeiend zijn. En bewustworden dat je van het genieten van de ondergaande zon houdt, oké, dat kan je stimuleren om eens wat vaker stil te staan aan het einde van een volle dag. Maar dat is dagdromen.

We zullen nooit precies weten waarom we er zo van genieten én de vraag doorbreekt ook iets van het verzonken zijn ín het genot. We zullen nooit weten of mórgen ook aanbreekt, of de zon zal schijnen of ons eigen licht zal schitteren om de zon mee te maken.

Alsof je heerlijk met elkaar aan het vrijen bent en je partner ineens vraagt: maar wáárom genieten we hier zo van?

Alsof je totaal in gedachten verzonken bent, je verbeelding boven de belichaamde beleving voorkeur geeft.

Misschien is het niet nodig om bewust te worden van, zeker niet als dat 'bewustworden van' geen belichaamde intensivering van de beleving, maar een soort stilstand van de stroom des levens wordt. Afweer. Of ontkenning, in de vorm van verdoezelende verbeelding.

Hyperreflexiviteit die - niet over de toeren - prachtige inzichten in menszijn kan bieden, maar toch niet hetzelfde is als het genieten van de zon of het genieten van het samenzijn met een geliefde ander.

Als intensief introspectief wezen, iets dat mogelijk ook zijn oorsprong of intensivering in het cultureel getooide Descartiaanse subject kent, kan ik het heerlijk vinden om uit te wisselen over innerlijke ervaring, maar liever niet tijdens een impuls om een ander te zoenen of tijdens een diepe verzinking in de ondergaande zon.

En al helemaal niet als dat betekent dat het uitwisselen een problematisering van de schoonheid zelve betekent. Dat zou potentieel flink ontregelend en uit ervaring weet ik: dat is het ook, dat is een opeenhoping van remmingen, schaamte en beschamingen, die uiteindelijk tot emotionele overspoeling leiden.

De ironie is dat ik bij deze hyperreflexie juist ga twijfelen aan vaardigheden als sensaties en emoties beleven, herkennen, benoemen, inlijven, eren en binnen een set van overdachte, onderzochte waarden plaatsen. Of dat ik een wereld leef die de realiteit niet is, dat mijn verbeelding de overhand heeft.

Het toppunt van dit proces bereikte ik vorig jaar, toen hyperreflexiviteit en dagdromerij - ook omwille van moeilijke levensomstandigheden, complex trauma en onthulling van mijn neurodivergente-ik - éen van de mooiste ervaringen van een mensleven problematiseerde: liefde.

Dat ik kijk naar, ben met een wezen dat een intense ervaring van schoonheid in mij oproept en dat ik niet zozeer de stilte vertrouw of vraag 'mag ik even met je samenzijn?', maar dat ik blijf vragen 'maar wáárom vind ik je mooi?' en daar dan vanuit verbeelding een heel bouwwerk van antwoorden bij fabriceer (met schaduwkanten die ongezien blijven in die aangeleerde antwoorden), die in essentie afleiden van die belichaamde ervaring an sich:

WOW - of 'woeeeeeei - je bent echt prachtig!

In plaats van beschaming gaat het over belichaming. In plaats van verbeelding gaat het over een hoogst levendig samenzijn ingebed in het niet-weten.

Ik ben zowel blij als verdrietig dat ik door dit proces heen ga, dit is blijkbaar wat ik te (ont)leren heb.

Aan ieder die zelf-reflectief en dagdromend door het prikkelbare moderne leven beweegt..... Welkom, ik reflecteer en droom graag met je mee én evenlief doorbreek ik samen met je de 'loop' en dans ik een choreografie die aan verbeelding vooraf en voorbijgaat.

Intens mens.

Wat valt er meer te weten?

Het mysterie valt niet te dwingen in behendige antwoorden, hoe rijk aan inzicht ook. Weten welke richting een gevoel op wijst is iets dat zich toont gaande de weg, maar niet omdat wij de ultieme wijsheid in pacht hebben, de ‘doener’ zijn of omdat we de wereld met verbeelding manifesteren.

Zelfreflectie en dromen hebben een plek in dit proces , tot een zekere hoogte, tot een zekere diepte. Zij zijn geen substituut.

Gevoel is bovenal hier aanwezig als een stroom energie.

Laat de weerspiegeling van het leven in je 'mind' de intensiteit van de beleving niet ontnemen. Ontwikkel geen levensstaar, leef vanuit aanwezigheid. Smelt in de handen van een leven wiens fysiek je nooit volledig ontwarren zal. Dát is het medicijn dat niet toegediend hoeft te worden.

Moge mijn intense desintegratie en de gepaard gaande, ook waardevolle bewustwording een bron zijn van existentiële bemoediging, zoals veel van mijn innerlijke conflicten ook zijn geworden in het verleden:

een groeiende liefde voor vrijheid van wie we individueel verschillend en in ultieme verbinding met elkaar zijn.

Ha, en nu glimlach ik, wetende dat mijn zelf-reflectieve neiging het zo meteen weer over gaat nemen tot een volgende doorbraak van onbekommerd voluit menszijn, wakker schrikkend uit een droom…

Ontdekkend dat het leven, of dat wat we nooit herleiden kunnen tot iets aanwijsbaars of construeerbaars, de leiding heeft.