Dit is de zin van het leven!

Als kind keek ik vol adoratie naar de handen van mijn moeder. Ik vond ze prachtig! De fascinatie voor handen heb ik gehouden. Vaak gooi ik een sluikse blik op dat wonderlijke stel vingers dat in samenhang zoveel maken, bovenal laten groeien kan.

Toen ik voor het eerst hoorde en vervolgens ontdekte dat handen berucht lastig te tekenen zijn, genoot ik daar intens van. Alsof handen geen beslag op hun eigen schoonheid konden leggen, alsof het hun diepste vrijheid borg.

De schoonheid van handen vieren we ook door te strelen. Als kind was kietelen zó fijn dat ik mij een levendige levensles herinner: dit moet wel het mooiste zijn wat een mens ervaren kan, dit is de zin van het leven! Het lijkt alsof veel van de leerprocessen die ik in verschillende contexten heb beleefd in essentie pogingen waren om deze kinderlijke zingeving niet te vergeten. Meer nog dan naar kennis, verlangde ik ernaar om het zinnelijke geheim van leven niet volledig prijs te geven. Alsof ik altijd iets áchter de hand wilde houden.

De hand op de foto is sinds eergisteren uit het gips. De breuk is nog niet helemaal hersteld, mijn lichaam staat wat schrap om eventuele schrokken op te vangen. In al deze gerichte aandacht valt wederom schoonheid op. Dat mijn lichaam heelt, dat ik vanzelfsprekend zorgzaam ben, dat ook deze hand waarschijnlijk weer kietelen zal, de wereld buiten maakbaarheid om betoverend.