Tranen drogen bij buitenlucht

Tijdens een ochtendwandeling galmde wat stress van gisteravond na. Na verontrustende berichten waarin onzekerheid goed voelbaar was als absolute bestaansstroom piekte kort maar krachtig spanning in mij.

Vragen over hoe mijn activiteiten in de nabije toekomst vorm te geven en praktisch te onderhouden lagen scherper op de voorgrond, oude neigingen om vanuit overleving ("dit regel ik wel even, alleen") te reageren doken op, maar mijn hele fysiek communiceerde vervolgens een luid en duidelijk néé.

Mijn keel kneep dicht, tranen drogen bij buitenlucht, mijn stem piepte en kraakte.

Hoewel onprettig is deze existentiële scherpte ook helder. Ik kan geen ambivalentie hierin leven, mijn gevoel spreekt zonder omwegen.

Dankzij luisterende oren, in en om mij heen, kwam de volgende uitdaging in zicht: nu dat ik helder heb wie ik niet ben en wat niet voor mij klopt, nu dat ik scherper heb wie ik wel ben en welk pad ik bewandelend baan, is het moment om hier met niet te ontwortelen vertrouwen en vanuit verbinding als basis voor te gaan.

Mijn hart ligt helemaal bij existentiële ontwikkeling. Bij het herscheppen, misschien ontdekken, wie we als diverse, intense mensen zijn vanuit een laag van ervaring waarin we niet door sociale conditioneringen bepaald worden en in onontgonnen vrijheid verbinden. Het ligt niet voor de hand hoe dit op alle vlakken van mijn leven vorm te geven en samen mogelijk te maken op een dito vrije wijze.

Laat dat precies het onderzoek zijn: dat hoofd, handen en hart daadwerkelijk samenkomen, dat belichaming en praktijk aan de theorie vooraf- en voorbijgaan. En hoe complex ook de uitdagingen, iets is eenvoudig: overgave aan onze doorleefde ervaring als ínzicht in wie we zijn en wat leven is.