HB, heelheidsbewust

Recent verzorgde ik de afrondende lezing op het symposium 'Ik als hoogbegaafde' van Stichting Hoogbegaafd.

Toen ik gevraagd werd om een lezing te geven, had ik initieel twijfels. Het woord 'ik' riep weerstand op. En wilde ík het over begaafdheid hebben?

Mijn bloed bleef stromen waar het leven wilde en tijdens bezinnende wandelingen voelde ik inspiratie opborrelen. Juist het delen van mijn processen van de afgelopen jaren zou verbindend, prikkelend en verhelderend kunnen zijn. Dus toen volgde een paar maanden geleden een já op de uitnodiging.

In het leven dat volgde werd 'mijn ik-als-hoogbegaafde verhaal' gevoed, gevormd, afgebroken, herboren en verstild door veel levensindrukken.

Deel daarvan was het tijdelijk 'kwijt zijn' (niet herinneren) van de omvattende eenheid die vorig jaar tijdens mijn desintegratie ineens zo helder was en in de maanden daarna emotioneel gidsend bleek. Het zelfonderzoek dat hiermee verbonden was vertaalde zich de afgelopen weken weer naar een existentiële herijking, één die ongetwijfeld weer nieuwe golven ongerichtheid en ongebreidelde zinbeleving zal kennen. Vóelen, voelen, voelen bleek wederom het meest houdbare levensadvies.

Ik ben blij dat ik deze herijking heb gedeeld afgelopen zaterdag. De muzikaal ondersteunde lezing beleefde ik als een opening en uitnodiging om samen kwetsbaar te zijn, om onze levensvragen niet te schuwen, om elkaar in het levensonderzoek te ontmoeten.

De werkelijk véle en vooral hartopenende reacties raken diep. Ik voel mij verbonden en daarin ook wel verdrietig. Ik lees een gefrustreerd, geregeld verweesd verlangen tot gemeenschap, tot beleving, belichaming en verbinding. Tot samen verhaal maken en samen verhalen láten. Tot stromende levensenergie meer dan aanpassing uit angst. Tot gedurfde onconventionaliteit en ongefilterd samenzijn. Dit gaat volgens mij heel diep en raakt de kern van crisissen waar we mee worstelen.

Het zijn ook essenties van mijn zoektocht. Éen die steeds minder over vínden gaat en steeds meer over zijn, over overgave. Ik verlang met toenemende intensiteit te 'ademen met alles' dat ik voel, inclusief het verzet en dus de verwarring die hierbij opleven.

Toen ik 15 jaar geleden hoogbegaafdheid ontdekte, had ik niet voorzien welke existentiële stroom ik indook. Gelukkig maar . Elk moment herontdek ik het lichaam als vorm van deze stroom en rust en verontrust ik gaande de weg in alles (en dus niets) dat ook aan mijn 'ik' als lichaam of andere identiteit vooraf - en voorbijgaat.

Fijn dat we elkaar hierin ontmoeten. Dit is het heruitvinden van samenleven. Veel onzekerheid, veel roering, maar ook een herwaardering van een existentiële bron - kaderloze én ultrasubtiele, fijnzinnige, scheppende verbinding - die voor éen ieder cruciaal is en waarin we diversiteit binnen eenheid kunnen erkennen en vieren.

We zijn voelende, trillende, vibrerende wezens. Energie. Samenhang. Processen. Beweging. Relaties.

We zijn geen prestaties en geen verwachtingen, geen producten en geen diensten,

We zijn leven.