Toekomstbevragende blik

Vandaag start ik de dag met een pierwandeling. Tussendoor rust ik mijn toekomstbevragende blik op het kabbelende muzikale landschap dat fysiek voelen en diep luisteren naar de voorgrond van mijn bewustzijn lonkt. Deze wandelingen brengen mij thuis.

Ik heb een heerlijke zitsteen pal aan het meer ontdekt. Een plek van vanzelfsprekend komen en gaan, niets doet de vormingskracht van water na.

De omgeving dimt innerlijke ruis. Ik voel gemis. Het is teder en raakbaar. Het is de boodschap dat ik niet meer mijn lichaam als thuis kwijt hoef te raken, dat ik mijn beleving niet hoef te zien als een puzzel, dat ik kan vertrouwen op spontaniteit. Als ik in mijn nietige, lijfelijke bestaan al zo aanwezig voel hoe vervreemding met de jaren emotioneel huishoudt, hoe is dat dan op wereldschaal?

Deze week is een springplank ('pun intended'), de Lente is niet meer bezig met haar aankondiging, ze neemt haar aanloop en dijt na de volle roze maan uit tot overal zichtbare Aarde verschijnselen. Tadaaa!

Misschien zal dat gevoel van gemis ook nog even aanzwellen tot het doorbreekt als wonderlijk helend water: tranen.

Laat dat een noodzakelijk element voor al het steeds voller in bloei staande leven zijn, in en om mij heen.