Lieve Stilte

susss wat dénkt te moeten schreeuwen, vervoer waar remmingen verstrengelen, geeuw grotesk omdat stemverheffing de hoogste noot nooit haalt, roep oer waar normering ons ons verstikt.

Lieve stilte,

laat mij binnen als ik hengel en bengel aan dezelfde deur waar ik achtersta te bonken.

Versta. Verwelkom, bol je wangen zacht en doe wat niets of niemand anders zo onbekommerd kan: zíjn.

Ontlaad wat geen relatie, maar vluchten dient, laad magisch op waar ik geen weet mee weet, verzoen wat allang goed was zoals het is, streel tot vertedering wat verharding oproept, laat hunkering tot compassie uitwaaien, binnenwaaien.

Lieve stilte,

wees eerlijk, ook als dat mij tot wees maakt.

Houd onverbiddelijk van wie ik meer dan woorden, wegen of wachten ben.

Zeg nee zo luid als alleen jij dat kan, leef de já die daar altijd onder, boven, doorheen te horen is.

Lieve stilte, wees de stilte die de levensmuziek onder ons voortgaand bewegen verklankt, de tussenruimte waar we herboren horen wat we buitenom dwingende normen vermogen.

Laat tijd oplossen in gevoelde ruimte, laat ruimte expanderen tot een grenzeloze, tollende kern, laat dromen eerlijke illusies zijn, laat donker soms te licht voor mijn zoekende, accomoderende ogen zijn, laat jouw ondraaglijk nuchtere wezen mysteries onthullen, tot kosmische grap en universele eenvoud, tot frustrerende stupiditeit en betoverende, soms etterende creativiteit.

Lieve stilte,

bemin in mij wat ik nu niet doorademen kan, vertrouw ongedwongen op wat komen gaat, stem af op dat innerlijke weten dat ontwapenend zegt wie wie zonder noodlottig waarom laat, niet verraadt in een wereld die onvermijdelijk doordraait, doldraait.

Stilte,

wees een moeder waar zij niet aanwezig, afgestemd of eerlijk kon zijn, wees een vader waar hij andervrouws stilte grillig en grommend in zichzelf afwees, wees een gezin waar geen zin ieders lijden vol verstaat, wees een mentor die mij wonderbaarlijk optilt tot ik vederlicht blijk en terug in de door mij heen wortelende aarde ijk...

Lieve stilte,

laat de getijden als getijden tot levenscirkel uitweiden, uitdijen tot een vanzelflevend natuurverschijnsel dat we schamel mens noemen te voor schijn schittert - en haar voorgaande, zichzelf ophemelende show onopgemerkt,

práchtig stilt.

Laat de mens niet-weten, laat de mens schaamteloos nieuwsgierig zijn, laat ieder mens in haar vragen leven.

Stilte,

laat de aarde tot haar ongekende diepte gronden, de lucht haar weg naar nog niet te detecteren sterrenstelsels vinden, opvlammend vuur sprankelende stilstand als onverwachte, gloeiende groei tonen, in de wateren hun kabbelen als bedding voor de klotsende, eigenzinnige, scheppende fluïditeit weerspiegelen.

Laat de golven precies uitdoven waar de vrije wil haar stem niet langer stilt.

Wees de interventie die niemand ontwerpen kan, de transformatie zonder model of kaart, de aanraking die zolang ongewis en in ons uitgehongerd verbleef, de ode aan de doorleefde geboortekrampen, de keuze die geen redenering rond krijgt, de gemeenschap die geen discriminatie kent, het antwoord op de vraag ‘Wie ben ik dan?’

Het wiegen van het ontheemde kind, het geweten van de mens in het geweld, de spiegel die relaties bovenal zijn, het magische medicijn die niemand voorschrijven kan, de rechter zonder status, de koning die we de naakte genade noemen en de draak, de druk en het in ons losgelaten, opgenomen leed die het onwaarschijnlijke, niet te onderhandelen wezen en beleven van schoonheid aanwakkert.

Lieve Stilte,

Laat van je horen, recht toe, recht aan, als de niet meer tot moed te benoemen spontane actie lief te hebben vanuit een onvoorwaardelijk omarmde onzekerheid en moeiteloos luisterende levenskracht.

Dát is macht.

Stilte,

versta

als sissend verlangen

wat we anderszins uit de woorden van de Ander stelen, legitimeren als eigenmacht

Stilte

steelt geen hart

helen hoeft ze niet

Liefde is haar continue aanwezigheid in de onderstroom

Alle momenten waarop we tezamen een uniek perspectief in elkaars gevoelsveld ontwaken

luisteren is aldus haar geboorteplek

Zij

deelt

verbinding.

De voltooide berusting.

Foto: Karlijn Goossens

Geschreven na en tijdens vele keren luisteren naar: 'Pile of Dust'