Sensitiviteit onder ogen zien

Zoals (in deze periode) na elke golf opnieuw opborrelende levensenergie en creatieve vormingskracht, was er vanmiddag een golf diepere emotionele verwerking. Een nieuwe ronde rouw.

Misschien wel júist nadat ik vanochtend heerlijk vrij en tijdloos door Het Wilgenbos liep met beeldkunstenares Karlijn Goossens, een co-creatie van foto's makend die volop meestroomt met de existentiële ontwikkeling van het afgelopen jaar. Het vanzelfsprekend afgestemd-zijn met elkaar, de intieme co-creatie met het oerbos, het kleefkruid, de wateren....Flow! Het kinderlijk vrij voelende samenspel verweven met de reflecties op en met name resonanties in innerlijke processen prikkelden. Ik merkte daarbij vanochtend reeds op dat ik de afgelopen week intensere dromen had, dat mijn psyche druk was met integratie. Vannacht was dat een droom over emotioneel verraad en relationele chaos, onder andere gesymboliseerd door slechte zorg voor een nog niet geboren baby.

Toen ik vanmiddag, na de fotosessie, aan de slag ging met een blog over de samenhang tussen psychose en hechtingsproblemen, werd ik diep geraakt. Ik beschreef hoe bepaalde situaties uit mijn opgroeien voor een kind zouden moeten zijn geweest. Mijn lijf deed pijn. Ik kon direct invoelen hoe dit samenviel met de aanloop en de emotionele en symbolische inhoud van de psychose. Een diepgewortelde stilte borrelde omhoog, waarna ik een 'sorry' wilde zingen naar dierbaren die ook te lijden hebben gehad onder mijn hechtingskrampen en schaduwkanten.

Mijn intuïtie wees echter 'naar binnen' met mijn aandacht - er zou wel een moment komen voor een ‘sorry’, als dat dán levendig en afgestemd integer voelt.

Muziek, dat is wat ik nodig had. Ik zocht zonder veel nadenken een nummer op dat mij altijd intens meeneemt en lang mijn favoriete muziekstuk was.

"On the nature of daylight" van Max Richter. En ik kon voelen waarom dit zo dichtbij mij was, lange tijd en zekere de afgelopen jaren. De desolaatheid en het verlangen naar zachtheid die ik erin voel. Als een nieuw aan te breken dag waarop het voortgaan van het leven éen wordt met de nu bekende, ongelooflijke zwaarte ervan, met een liefde zo hunkerend bewust en zó, zo ver weg, zo ontheemd van mogelijkheid tot expressie. Een eenzaamheid die welhaast vertroosting brengt als zodanig. Een naderen van de compassie en schoonheid bij doorleefde pijn, maar ook een subtiele beweging omheen de pijn, als ware het vroegtijdige overgave, een soort strijken langs de wond, een toegeven aan het einde dat eigenlijk nog ópen is. Als de geboorte van een kind, opnieuw, dat nu noodzakelijk uit overleving voortleeft, diens innerlijk leven verhullend Op intiem persoonlijk vlak: het niet hélemaal met onzekerheid durven zijn - invoelbaar, er is al zoveel verloren gegaan, er kan zoveel verloren gaan, bekend verlies is tenminste vertrouwd.

Ik merkte dat het muziekstuk mij niet meer meenam naar die plek in mij die het altijd vertolkte, maar eigenlijk ook omhuld had. Alsof ik de waarheid ervan nu kende en de muziek geen gids meer, maar een belichaming werd. Alsof de schoonheid weer de schoonheid an sich was.

Even intuïtief zette ik het stuk aan dat ik momenteel spontaan zou aanwijzen als ‘mooiste’.

"Spiegel im spiegel" van Arvo Pärt. Direct kneep mijn keel dicht, opende het even snel, voelde ik de pijnkrampen en begon ik naast te huilen, ook hevig te kreunen. Naar mijn hart grijpend, mijn hoofd naar achter gooiend, de kreunen toelatend. Ik ervoer zó intens dat het deze sensitiviteit is die zo teder en sprekend in éen via het muziekstuk in mij opleeft. Sensitiviteit die onder lagen en verkrampingen van psychische verdediging het daglicht niet meer naakt zag.

Zo kwam de verfijnende bewustwording dat het intens ontregelend is voor een kind zo sensitief, zoals elk kind, om zich beangstigd, bedreigd, verlaten, ontheemd, eenzaam en verward te voelen. Elke kreun als bevrijdend eerbetoon aan deze sensitiviteit, eigenlijk alsof een dier weer vrijgelaten wordt in het wild, eerst tastend, terughoudend en nerveus. En uiteindelijk naar het bos toerennend, kreunend en steunend om de vrijheid én pijn in één, als de beantwoording van een oerverlangen dat zo lang verweesd was, en eigenlijk ook niet meer herkend werd, maar nu vrij baan vindt, voor de eerste keer sinds de vroege jeugd.

En dat op een muziekstuk dat immens teder is. Ook dat is verwildering.

Een in en in en in en in raakbaar kind, een eindeloze spiegel. Zoals leven is.

Met de twee muziekstukken kwamen schaduwkanten en schoonheid heel dichtbij elkaar, vonden ze hun verweven plek - dans - in bewustzijn, zonder elkaar uit te spelen.

Welk muziekstuk staat er nu op het punt gespeeld te worden?