Symfonisch eerbetoon

Na intense creatie en sociale verbinding, land ik vandaag al wandelend in zachte bezinning. Mijn aandacht, een gerichte bezigheid, wordt gevoelsmatig meer éen met onbepaalde aanwezigheid.

De verschillen tussen de sociale en solitaire bezigheden, of tussen aandacht en aanwezigheid, zijn minder groot dan ik ooit dacht, al líjkt de gevoelskwaliteit soms zo anders naarmate de behoefte aan rusten toeneemt. Levenskunst is om hier geen angst-gewortelde projectie als eindconclusie ('ik ben wel/niet een mensenmens') over te geloven. Het is een uitnodiging om dieper te kijken naar de overtuigingen die de verinnerlijkte verschillen onderhouden en primair energetisch te vertoeven in welke omstandigheid dan ook.

Eigenlijk is dat een soort "shapeshifting" van sensitiviteit. Voelen en emoties lossen in elkaar op, versterken elkaars nuances. We staan open.

Zoals het diep luisteren naar de vogels in dit Wilgenbos. Op enig moment lijkt de klankvariatie welhaast oneindig, tot het volle punt waarop ook de stilte tussen de noten hoorbaar wordt. Ons lichaam wordt tijdelijk als een liervogel, alle klanken nabootsend door ze te ontvangen en ongeremd door te 'laten' stromen.

Even lijkt het of de vogelzang de hele wereld aan elkaar zingt en de auditieve oorsprong van alles omvat. Wat begon als opmerkzaamheid van één of twee kenmerkende melodieën werd een symfonisch eerbetoon aan eenheid.