Voortschrijvend inzicht

De hoopvolle romantica in mij voelt zich murw bij het woord 'herstel', maar de realiteit is dat ik hier na de intensieve mentale crisis en gepaard gaande stressors wel mee te maken heb. Zo graag zou ik de schaamte-oproepende desintegratie verwoorden als een finaal en omtoverend inzicht, maar de alledaagse realiteit is minder lyrisch dan mijn afwijzingsgevoelige hart wenst.

Ik beleef nu jaar twee na de psychose (ontlading, verwarring, ontwaking, desintegratie ...). Langzaam begin ik weer zelfkennis te beleven die visie, inspiratie en zingeving wortelt. Ook merk ik dat de mentale krachten die ik had, zoals hyperfocus en creatief taalgebruik, weer beginnen toe te nemen. En, ook niet onbelangrijk, dat ik het ook laat gebeuren en mezelf niet afrem uit angst voor ontsporing. Langzaam begin ik een mate van prikkelbaarheid te ervaren die minder gemakkelijk ontregeld raakt. Langzaam begint levensstijl afgestemd te raken op een altijd al bestaande intense gevoeligheid. Zoals gisteren, toen ik ervoor koos om een serie niet verder te kijken, wetend dat de intense impressies mijn slaap zouden verstoren. Een keuze die vloeiend ingebed was in dierbare verbinding, omdat communicatie erover open en begripvol plaatsvond. En langzaam begint het observeren van mijn geest niet meer een gefixeerd ding an sich en meer een wijze van zijn te worden, al vermoed ik niet vrij van gehechtheden aan de inhoud van mijn geest te raken (in zekere zin ís deze vrijheid altijd al de waarheid en is dat de kosmische grap en tragedie).

Dit proces van herstel voelt kwetsbaar. Het is intensief - zowel bevrijdend als diep ontgoochelend - om niet te weten wie je bent en daarbij prikkelbaar, in rouw en snel gestresst te zijn. Met name in die zin dat het proces een mens los kan rukken van enig gevoel van talenten, passie en focus, van verhaal, wijze van relateren en voorkeuren. Als een totale dis-functie t.o.v. door de maatschappij geconditioneerde vorm van "waarden" en t.o.v. door dierbaren gekoesterde verwachtingen. Dat is ook de radicale, existentiële kracht van dit proces, want het biedt daarmee de condities om even absoluut te belichamen wie je dan wel bent. Dat is echter een proces dat gevoelsmatig uitdijende tijd nodig heeft - en daarom o.a. de deugden van geduld, realiteitszin en vertrouwen vraagt [schraapt met keel en voelt zich ongemakkelijk].

Langzaam begin ik te zien dat alles wat ik de afgelopen jaren geschreven heb eigenlijk ook als een boek is, zoals Intens Mens ontstaan is uit een verzameling momenten van voortschrijvend inzicht.

Langzaam begint dit een soort verliefd gevoel op te roepen, dat ik mijn authentieke stem herontdek en er iets creatiefs ontstaat dat ook voor anderen een bron van levendigheid, perspectief, openheid en creativiteit kan zijn. De dans tussen innerlijke processen en op verbinding en de ander gerichte inspiratie heeft mij altijd al het meest geïnspireerd (mooi rond ook!). Met, zo voelt het dan toch, nu een dieper niveau van eerlijkheid. Niet per se als streven tot verbetering, wel als een nieuwe integratie van realiteit, al vallen verbetering en integratie miraculeus samen.

Tussen de regels valt de vraag "wie ik ben" evensterk weg als dat het op de voorgrond komt te staan. Een paradox ten top. "Ik ben" wordt "uitgehouwd" tot er geen beeld, maar een belichaamd wezen overblijft, tot er een geleefd "hoe" volgt op de "Ik ben".

Langzaam begin ik te ervaren dat ik niet een ander en diens visie hoef te volgen hierin, dat ik diep geïnspireerd kan zijn door een ander en tegelijk opmerkzaam richting de emotionele fusie die hierbij ontstaat. Dat het mooi is dat ik ben zoals ik ben en dat het evengoed niet zo mooi is als ik daarbij schaduwkanten ontzie of uitleef. Dat "wie ik ben" uit steen gebeiteld is, uit de grond voortgroeit... wanneer ik juist afleidingen en ideeën weglaat, dat een meer sceptische benadering van identiteit daarom leerzaam kan zijn, dat ik mag leren minder gehecht te zijn aan bevestiging of afwijzing en dat het ook een spel is, dat ik weer spelen kan. Met de glimlach dat wat ik losgelaten heb, zoals mijn aandacht voor het proces van desintegratie, op een frisse wijze weer terugkeert in mijn leven, artistiek vrijer, met zeker meer levenservaring (ha!) en bewuster van wat mijn interpretatie hiervan niet is en niet biedt. Kortom, een ontmoeting met mijn grenzen die scherper in beeld brengt wie ik dan wel ben. Beeldhouwen.

Ik voel inspiratie opborrelen om over mijn ervaring van psychose te schrijven op een genuanceerde manier, waarbij zowel de psychische ernst als de existentiële noodzaak beide gewaardeerd worden en zowel de overweldigende verwarring als de heldere gewaarwordingen belicht worden. Onvermijdelijk komen daarbij de woorden desintegratie en integratie aanbod. En mijn angst voor afwijzing, want ongetwijfeld zal niet iedereen mijn visie delen of appreciëren. Oh, hier ligt een kans tot onplooiing!

Maar, "first things first" heb ik ruimte en tijd nog om te herstellen. Deze levensles is ontegenzeggelijk voornaam, anders slaap ik in mijn hoofd ;-).

Vraag:

Wat zijn jouw recente "voortschrijvende inzichten"? Dit hoeft niet letterlijk, misschien schrijf je niet, maar speelt zelfreflectie wel een rol in jouw manier van menszijn.